Akt II

Tyl­ko miłość jest siłą, co złagodzić może ból świata.

  Malfoy pokazał mi mój pokój. Szczerze mówiąc, spodziewałam się jakiejś klitki, a nie tak ogromnej sali, jak na mnie.  Ściany były pokryte szafirowo-lawendową farbą, na których wisiały obrazy różnych postaci. Rozpoznałam kilku bogów greckich, co wprawiło mnie w zdziwienie. Skąd u Malfoy’a wzięło się zainteresowanie historią? W pokoju znajdowało się ogromne łóżko z baldachimem. Nie mogłam uwierzyć, że miałam tam spać. Prawdopodobnie Malfoy nie chciał nawet służby obdarować najtańszym łóżkiem, jakie istniało. W pokoju znajdowało się bezpośrednie przejście do własnej łazienki.  Zaczynałam być pod wrażeniem. Podczas godzinnego pobytu nie usłyszałam słowa „szlama”. Czyżby Malfoy się zmienił? Parsknęłam pod nosem. Nie miałam żadnych ważnych rzeczy ze sobą. Moje nowe ubrania znajdowały się w ogromnej, złotej szafie która ciągnęła się wzdłuż całego pokoju. Służba nie może wyglądać źle, a zwłaszcza, gdy znajomi zawitają. Miałam przygotować jedzenie i kilka butelek Ognistej Whisky. Co oni mogą chcieć zjeść? Czemu ten przeklęty kretyn, nigdy nie powie, czego chce. Najwidoczniej nadal był tym samym Malfoy’em.  Poszłam do łazienki, która również nie należała do najmniejszych. Znalazłam tam mnóstwo kosmetyków. Wzięłam szybki prysznic i przebrałam się w czarną, długą suknię do ziemi. Wszystkie w sumie wyglądały tak samo, gdy przejrzałam szafę. Niczym się nie różniły. Poza jedną, żółtą, balową suknią, ale pewnie trafiła tutaj przez przypadek.

Gdy po około dziesięciu minutach trafiłam do kuchni, zaczęłam przeglądać szafki. Natrafiłam na mnóstwo słodyczy takich jak ślimaki-gumiaki czy opakowania fasolek wszystkich smaków Bertiego Botta. Najwidoczniej w dzisiejszych czasach było trzeba osłodzić sobie życie. Po chwili zobaczyłam domowego skrzata, przez co ogromnie się zdziwiłam. Do jasnej cholery na co mu on, skoro ma mnie?!
- Tutaj się butelki, panienko – powiedziała do mnie skrzatka. Miała melodyjny głos, niestety musiała mieszkać z tym przeklętym arystokratą. Zajrzałam do barku, w którym było około sto butelek Ognistej Whisky. Najwidoczniej kolega nie oszczędzał. Uklęknęłam i powiedziałam dziękuje. Szczerze mówiąc, bym spędziła wieki, by cokolwiek tu znaleźć.
- Wiesz może, co mogę przygotować Malfoy’owi? – zapytałam się skrzatki.
- Paniczowi Malfoy’owi – poprawił mnie jakiś męski głos. Cholera jasna, tylko nie on. Gdy się odwróciłam, ujrzałam nikogo innego, jak naszego arystokratę. Wydobyłam się na uśmiech i poprawiłam siebie.
- Wiesz może, co mogę przygotować paniczowi Malfoy’owi? – dwa ostatnie słowa wypowiedziałam z sarkazmem. Podejrzewałam, że nie dam rady tu służyć. Malfoy uśmiechnął się pod nosem i wyszedł.
- Panicz Malfoy uwielbia morskie przysmaki, takie jak krewetki czy mule – powiedziała spokojnie skrzatka. No to się wkopałam. Uśmiechnęłam się na wznak wdzięczności. Czas zacząć gotowanie.

Spojrzałam na zegarek. Było piętnaście po piątej. Musiałam znaleźć Malfoy’a i zapytać się, o której zagoszczą jego znajomi. Jednak, szukanie go nie było takie łatwe, jak się zdawało. Co chwile gubiłam się. Dwór był ogromny, a znalezienie go graniczyło z cudem.
Po około dwudziestu minutach, udało mi się go odszukać, chwała Bogu. Siedział w salonie, przyglądając Proroka Codziennego, również popijał sobie bawarką, którą musiała przygotować mu skrzatka.
- Przepraszam – zaczęłam niepewnie. Nigdy, ale to nigdy nie spodziewałam się, że będę musiała rozmawiać z nim w taki sposób. – O której mają się zjawić goście?
Uniósł głowę i zmierzył mnie chłodnym wzrokiem. Do jasnej cholery, człowieku, co z tobą było nie tak?
- O siódmej. Niczego nie popsuj.
Ostatnie zdanie wypowiedział głośno i dobitnie. Najwidoczniej, sądził, że wszystko popsuję. Kiedy się stąd wydostanę, to obiecuję, że go zabije, a ten dwór podpale.
Wróciłam do kuchni, tym razem wiedziałam, jak tam się dostać. Wyjęłam sześć butelek Ognistej, a następnie zaczęłam wszystko wynosić do salonu. Było w pół do siódmej, gdy skończyłam. Miałam być na każde ich zawołanie.
- Co mam teraz robić? – zapytałam się mimowolnie. Nie chciałam popełnić w trakcie jakiegoś głupstwa. Jeszcze by mnie zabił.
- Masz być niedaleko, jak coś będziemy potrzebować, zawołam cię – mruknął nonszalancko. Miałam nadzieję, że mu również nie uśmiechało się z powodu mojego pobytu.

Punkt siódma. Zadzwonił dzwonek do drzwi. Z tego, co zrozumiałam z pouczających wskazówek Malfoy’a, miałam otwierać drzwi. Zrobiłam to, co mi kazano. Otworzyłam drzwi i lekko się skłoniłam. Co za kulturka, Granger.
Rozpoznałam te twarze. Alice Spencer – dziewczyna, która mnie wymalowywała w celi, Blaise Zabini – najlepszy przyjaciel Malfoy’a, Ornella Flismernn – nowa pani Minister Magii, na końcu szedł Teodor Nott – jeden z najlepszych młodych śmierciożerców. Przełknęłam głośno ślinę. Byłam skazana na śmierć, a przynajmniej na coś, na co nie miałam w ogóle ochoty. Służka się znalazła od siedmiu boleści. Podałam im wszystkim kieliszki i nalałam Ognistej. Nienawidziłam tej pracy.
- Proszę, proszę! – zaśmiał się Tod. – Nie mówiłeś, że masz taką służkę! Jest się za co brać!
Boże Święty, powinnam sobie strzelić avadą.
- Już widzę, jak Draco tyka tą szlamę – skrzywiła się Alice. Tak, jej to najbardziej przeszkadzało. Gdyby mogła, to by udusiła mnie gołymi rękoma. To były najdłuższe trzy godziny w moim życiu.
- Dotknąć jej? – przeszły Malfoy’a ciarki. – Jeszcze się zarażę.
Zarazić to ty możesz się głupotą od swoich przyjaciół. Jednak, miałam nadzieje, żeby zginął. Odłożyłam butelkę i wyszłam z pomieszczenia, by tego nie słuchać. Jednak, co chwile w całym dworze rozchodził się śmiech. Alice prawdopodobnie zachowywała się najbardziej wulgarnie. Była ubrana w krótką, czarną sukienkę, jakby liczyła, że dzisiaj Malfoy ją rozdziewiczy, a może po prostu przeleci. Najodpowiedniej zachowywała się pani Minister, no tak, od niej wymagana była kultura, ale nie do szlam, takich jak ja.

Usłyszałam głos Malfoy’a, który mnie woła. Była już dziewiąta. Szybko pomaszerowałam do pokoju, w którym się znajdowali. Byli wstawieni i to równo. Za jakie grzechy?
- Przynieś jeszcze butelkę Ognistej, w trymiga – powiedział władczym głosem, a jego znajomi się przy tym świetnie bawili.
Ruszyłam do kuchni. Szłam jak najszybciej, nie chciałam oberwać. Marzyłam, żeby tylko pójść do łóżka i iść spać. Jednak, nie wszystkie rzeczy można spełnić. Gdy wróciłam z butelką, miałam im nalać po Ognistej. Wszyscy się chwiali i wymachiwali rękoma. Cudem było nie wylać niczego. Zaczęłam nalewać od Ornelli, Alice, a na końcu Malfoy’owi, który najbardziej z nich był ożywiony. Gdy nalewałam Whisky, zaczął machać rękoma. Przypadkowo, wylałam na jego buty Ognistą. Jezusie, byłam pewna, że umrę. Malfoy odłożył kieliszek. Zapanowała głucha cisza. Wszyscy przyglądali się tej sytuacji.
- Jak śmiesz ty brudna szmato?! – ryknął arystokrata. Był to mój koniec życia. – Jak mogłaś na moje najlepsze, kurwa, buty?! – wyjął swoją różdżkę z spodni i wcelował we mnie, po chwili dostałam Cruciatusem.

Wyłam w niebo głosy, ból przeszywał całe moje ciało. Miałam ściśnięte powieki. Cierpienie było takie ogromne jak golgota. Pragnęłam umrzeć. Po około trzydziestu sekundach przestał.
- Wynocha do swojego pokoju! – wrzasnął ostatni raz. – No już!
Nie miałam siły na wstanie, ale po chwili na to się zebrałam. Gdy wyszłam z pomieszczenia, wybuchłam płaczem i ruszyłam w stronę swojego pokoju. Odnalazłam go bez problemu. Nie chciałam na siebie patrzeć. Rzuciłam się na łóżko i płakałam. Nadal czułam te cierpienie, którym mnie obdarował Malfoy. Nienawidziłam go całym sercem.

Około dwudziestej trzeciej wszyscy poszli. Nie spałam. Leżałam pod kołdrą, cicho popłakując, położona na lewym boku. Usłyszałam, że ktoś otwiera drzwi do mojego pokoju. Za pewne to Malfoy. Nie słyszałam jego kroków. Musiał stać przy framudze. Czułam jego wzrok na sobie.
- Jutro możesz wstać, o której chcesz – powiedział i po tych słowach wyszedł. Jakby wiedział, że nie śpię. Najwidoczniej w nim odezwało się człowieczeństwo. Jednak, obiecuję sobie, że kiedyś ucieknę. 

Mam szczerą nadzieje, że wam się podoba! Chociaż nie uważam, żeby był najlepszy.